زمین آنلاین : خیلی از افراد و گروه های طبیعت دوست فکر می کنند همین که یک یا چند روز کوله ای یا سبد پیک نیک شان را برداشتند و برای تفریح به طبیعت رفتند این می شود "اکوتور" و عنوان خودشان هم می شود"اکوتوریسم" . شاید برای همین هم هست که چند سالی است میزان هجوم گروه های گردشگر و حتی تورهای اداری و خانوادگی به طبیعت شدت گرفته است. خیلی وقت ها هم این واژه شده عصایی معجزه گر برای حل مشکل بیکاری در کشور و همچنین توجیه گر طرح های مخرب برای مناطق حساس و اکوسیستم های شکننده در طبیعت ایران. اما این عصای عیسی که می تواند این همه معجزه کند چیست؟ چه مولفه ها و شاخصه هایی دارد و چگونه می تواند به درستی اجرا شود؟ آیا زیرساخت های فرهنگی و فنی آن ایجاد شده که امروز این همه در نسخه های متعدد تمام سازمان ها برای حل مشکلات ایران به چشم می خورد؟!
ورای آسیب هایی که گروه های گردشگر به طبیعت می زنند و ردپای برجا مانده از آنها در محیط های طبیعی، کارشناسان می گویند که واژه "اکوتوریسم" از ابتدا در ایران به درستی معنا نشده و ما در بسیاری از نقاط کشور اساسا زیرساخت های آن را نداریم.
مجله هفتگی "جامعه پویا"، با «مزدک دربیکی» دکترای محیط زیست؛ عضو هیات علمی دانشگاه آزاد اسلامی و متخصص توسعه ی گردشگری و محیط زیست-اکوتوریسم- که دارای تالیف و ترجمه هایی در همین رابطه است به بررسی این بحث پرداخته است. او عضو هیات تحریریه مجله ی "توسعه پایدار" کانادا و عضو شورای پژوهش و فناوری اداره کل حفاظت محیط زیست گلستان است که کتابی را با عنوان "راهنمای برنامه ریزی و مدیریت گردشگری پایدار در مناطق حفاظت شده" ترجمه کره است.
دربیکی معتقد است که اکوتوریسم در ایران، از اساس به درستی معنا نشده و برای ایجاد و گسترش این صنعت، باید سال ها کار بنیادی کرد.